Urban Coexisting Habitats in Karaköy: a More-Than Approach To the City

Abstract

Bu araştırma, insanötesi bir yaklaşım ile İstanbul'un gelecekte biyoçeşitliliği daha yüksek bir şehir olmasının yollarını kentsel peyzaj alanları ve dolayısıyla biyoçeşitlilik oranı düşük bir semt olan Karaköy'de mevcut 'Kentsel Ortak Yaşam Habitatları'nı keşfederek ve gelecek habitatları hayal ederek araştırır. Araştırmanın ilk kısmında, iklim krizi ve biyoçeşitlilik kaybının kentleşme ile ilişkisine bakılarak, mimarların bu tablodaki sorumluluklarına dikkat çekilir. Kent peyzajının biyoçeşitlilik açısından potansiyelleri araştırılır, farklı kent peyzajlarının çoklu türlerin birlikte yaşamına ev sahipliği yapma olanakları incelenir ve kentsel atıl alanlarda kendiliğinden gelişen biyoçeşitlilik oranı yüksek kent peyzajlarının önemi vurgulanır. İnsan türünün, belirli ekolojik koşullar altında varolabilecek biyolojik bir tür olduğu fikrinden hareketle, kentlerin uzun süre yaşanabilir kalabilmesi amacıyla gelecek kentlerin ve kent peyzajlarının insanötesi bir yaklaşımla tasarlanması gerektiğinin altı çizilir. Araştırmanın ikinci kısmında, Karaköy'de yıkıntı yapılar üzerinde kendiliğinden gelişen ve şehir hayatına dayanıklı bitkiler olan ruderaller incelenir. Mevcut yıkıntı yapıların bu canlılar için habitata dönüşme biçimleri keşfedilir ve bu bitkilerin kent ekosistemine ve biyoçeşitliliğine katkıları araştırılır. Üçüncü kısımda ise, bu araştırmalardan toplanan verilerle, Karaköy'de tespit edilen potansiyel alanlara ruderaller, ruderallerin cazibe oluşturduğu tozlaştırıcı canlılar, kentte yaşamını sürdüren kuşlar, sokak hayvanları ve insanların beraber var olacağı yeni alanların inşaat atığı malzemeler kullanılarak ve insanötesi mimar perspektifi benimsenerek tasarlanan öneriler sunulur.

This research explores ways for Istanbul to become a city with higher biodiversity in the future through a more-than-human approach by investigating existing 'Urban Coexisting Habitats' in Karakoy, a district with low urban landscape and biodiversity rates, and envisioning future habitats of cohabitation. The first chapter of the research focuses on the relationship between the climate crisis, biodiversity loss, and urbanization and highlighting the responsibilities of architects in this crisis. The potentials of urban landscapes in terms of biodiversity are explored, opportunities for hosting multiple species in different urban landscapes are examined, and the importance of urban landscapes with high levels of spontaneous biodiversity in urban vacant areas is emphasized. Starting from the idea that the human species is a biological species that can exist under certain ecological conditions, it is highlighted that the transformation of cities and urban landscapes through a more-than-human approach for cities to remain livable in the long term for multiple species, including human is inevitable. In the second chapter of the research, ruderals, which are spontaneously growing and resilient plants on ruins in Karakoy, are examined. The ways in which existing ruins transform into habitats for these plants are explored, and their contributions to the urban ecosystem and biodiversity are investigated. In the third chapter, based on the data collected from these studies, speculations are generated on new areas in Karakoy where ruderals, pollinators attracted by ruderals, birds living in the city, street animals, and humans coexist using construction waste materials and adopting a more-than-human architectural perspective.