İngiliz ve Türk yargılama hukukunda sözlülük ilkesi

Abstract

Medeni usûl hukukunda sözlülük ilkesi, yargılama faaliyeti boyunca çeşitli görünümlere sahiptir. Sözlülük ilkesi hüküm temelini oluşturacak dava malzemesinin sözlü olarak sunulmasını ifade ettiği gibi, ayrıca yargılamanın şekli anlamda yürütülmesini kolaylaştıran bir enstrüman olarak da karşımıza çıkmaktadır. Bu çalışmada sözlülük ilkesinin yargılamada ne ölçüde rol oynadığı ve ne ölçüde kısıtlandığı incelenecektir. Tez, giriş ve sonuç bölümü hariç iki bölümden oluşmaktadır. İlk bölümün birinci kısmı sözlülük ilkesinin tarihsel temellerine ayrılmıştır. İkinci kısımda ise öğretide ileri sürülmüş görüşlerden istifâde edilerek sözlülük ilkesinin tanımı ve doğrudan bağlantılı olduğu diğer ilkelerle ilişkisi ele alınacaktır. İkinci bölümde ise sözlülük ilkesinin yargılama aşamaları boyunca nasıl tatbik edildiği detaylı olarak açıklanacaktır. Çalışmada İngiliz ve Türk hukuku mukayeseli olarak ele alınmış, böylece ilkenin Anglo-Sakson hukuk ve Kıta Avrupası hukukundaki farklı görünümleri ortaya konmaya çalışılmıştır.

The principle of orality is multifaceted in civil procedure law. The principle of orality means that the ground of the verdict is based upon the orally presented case material. Orality also works as an instrument to expedite the formal conduct of proceedings. This study aims to analyze the extent of the role the principle of orality plays in trial and the extent to which it is restricted. The thesis comprises of two chapters, excluding the introduction and the conclusion. The first part of the first chapter is dedicated to the historical foundations of the principle of orality. The second part addresses the definition of the principle of orality as well as its relations and connections with other directly related principles, in view of the opinions expressed in the doctrine. The second chapter of the study intends to discuss in detail how the principle of orality is applied throughout the procedural stages. This thesis comparatively studies the English and Turkish law approaches to the principle of orality; thus, aims to present different appearances of the principle in Anglo-Saxon law and Continental European law.